October 2018, Kisumu Kenia | 

We ontmoeten Vivian om vijf uur in de ochtend. Het is pikdonker en stil. Het eerste geluid, is dat van een ontvlammende lucifer waarmee Vivian een klein houtvuur maakt voor het theewater. Langzaam komen er in de kleine ruimte allerlei gedaanten in beweging. Terwijl iedereen zich richting de kleine wasteil begeeft maant Vivian hen op te schieten. Ze hebben nog een een uur om op school te komen.

Het onderkomen van Vivian en haar familie is een bescheiden hut van golfplaten met één kamer. In dit éénkamer vertrek woont ze samen met haar broertje en vier zussen. Vivian: “Hier woonden we al toen beide ouders nog leefden. Mijn vader overleed als eerste. Hij was ziek. Dus bleven we over met mijn moeder. Maar helaas is zij een paar jaar geleden vermoord. Ze is zomaar doodgeslagen, toen ze ’s avonds van de markt op weg was naar huis.” 

Overleven

Het overlijden van beide ouders, betekende dat Vivian direct alle verantwoordelijkheid kreeg voor het gezin. “Ik kon altijd al goed leren en doorpakken. Dus was ik degene die voor ons moest zorgen. Daarover was er geen enkele twijfel. Deze familie had niemand anders en moest overleven.” Wat dit in praktijk betekende, had ze van tevoren nooit kunnen bedenken. “Ineens stond mijn leven in het teken van geld verdienen om alles te kunnen betalen. Huur van ons huis, kleding voor iedereen, eten en drinken en natuurlijk schoolgeld en andere zaken.”

Ik kon altijd al goed leren en doorpakken. Dus toen mijn moeder als laatste overleed, was ik degene die voor ons moest zorgen.

Dit overleven gebeurt volgens Vivian door alles zo goed mogelijk door te laten gaan. “Te beginnen met op tijd komen. Mijn broertje is al weg om te werken ver buiten Nairobi. De rest is nog hier en helpt elkaar.” Nu iedereen zin kleren aan heeft, is begint het ‘haar-kammen ritueel’. “Drie zussen moeten om zes uur op school zijn”, zegt Vivian. “Zij zitten nog op primary school. De jongste is vier jaar oud en de oudste twaalf. Dat betekent elke ochtend hetzelfde ritueel. Opstaan, wassen en aankleden. Haren doen en ontbijten met thee. Ook probeer ik nog snel het huiswerk door te nemen.”

Voettocht

Na het ochtendritueel is het tijd om afscheid te nemen. Buiten is het nog steeds pikdonker. Vivian controleert nog snel de tas van de jongste zus met als roepnaam Baby. “Ze moeten nog wel een stuk lopen naar school. Dat is voor Baby best ver en ook wel spannend. Maar ik kan niet met ze mee. Ik moet op tijd zijn bij de kantoren in de stad voor mijn schoonmaak baan.” Geld voor transport is er niet, dus rest Vivian nog een lange voettocht. “Het is ruim een uur lopen, dus als ik opschiet, ben ik op tijd.”